نخست از مهندس موسوی و شیخ مهدی کروبی تشکر میکنم که بلیت سفر مقام عظمای ولایت به قم مورخ 25 بهمن ماه رو تهیه کردن اما سفر ایشان به عتبات عالیات نیازمند همکاری همه جانبه ی یک یک ماست؛
1) شخصاً بر من حجت تمام شد؛ هر کاری که کردیم یا نکردیم الان داور سوت زده و ما رو به ضربات پنالتی فرا خونده. فرا احمقانه ست اگه در این مرحله کنار بکشیم و حاصل تلاش 2 ساله ای رو که با خون دوستامون به دست اومده بر باد بدیم. فراموش نکنیم که پنالتی اولو گل کردیم و "تماشاگرا" هم که خیلی وقته طرف ما هستن.
2) گرچه هنوز شرایط حضور در خیابان به طور کامل محقق نشده اما شرایط فوق العاده استثنایی و خوبی هم (به علت اشتباهات تاکتیکی نظام در مواجهه با قیام های عربی منطقه) به وجود اومده. به عینه دیدن عدم ثبات هیچ دیکتاتوری با هر حیله و نیرنگی، شور و شوق و اعتماد به نفس رو به ما برگردونده و ترس و ضعف رو به اقتدارگرایان اما مهم تر از این ها درسی هست که باید از مصر و تونس به تجربه های ناب خودمون اضافه کنیم: علت پیروزی یک قیام حضور پرشمار نیست بلکه تداوم حضوره. اگه 10هزار نفر روز و شب به طور مداوم و پیوسته توو خیابون بمونن بسیار مؤثرتره تا این که 10میلیون نفر ساعت 3 بیان تظاهرات اما ساعت 6 برگردن خونه شون! ما الان همه چیو به دست اوردیم به جز پیروزی نهایی، الان وقتشه که قدم آخرو برداریم نه پیشتر و نه پستر.
3) نخستین نشانه های موفقیت حداقل از هفته ی دوم حضور شبانه روزی در خیابان بروز میکنه. حضور مستمر در خیابان تنها در صورتی میسره که تمهیدات لازم فراهم بشه. می تونیم از انقلاب نارنجی اوکراین درس بگیریم: نامزد معترض به انتخابات ریاست جمهوری از مردم برای تجمع اعتراضی دعوت میکنه اما دولت وابسته به روسیه ضمن غیرقانونی اعلام کردن تظاهرات جناح رقیب، معترضینو تهدید به برخورد شدید میکنه. روز اول بیشتر از چند هزار نفر جمع نمیشن اما به خاطر استمرار حضور همین عده، هفته ی بعد تعداد تجمع کنندگان به بیش از 2میلیون نفر میرسه. (مردم تهران اگه وقتی اومدن خیابون به خونه برنگردن بعد از یکی دو روز سایر معترضین که کم جرأت تر بودن و بعد از دو سه روز عده ی زیادی از مردم سایر شهرها هم بهشون ملحق خواهند شد، همون اتفاقی که در مصر و اوکراین افتاد.) نهایتاً تداوم تجمع روز افزون معترضین، کمیسیون انتخاباتی اوکراینو مجبور به اعلام ابطال انتخابات میکنه اما برای این حضور چند هفته ای شبانه روزی صدها هزار نفر از مردم در خیابان تمهیدات ویژه ای تدارک دیده شده بود:
- توزیع مواد غذایی و آشامیدنی از منابع موجود به صورت انبوه بین تجمع کنندگان
- توزیع چادر بین معترضین جهت اسکان شبانه
- تدارک امکاناتی جهت حضور و سخنرانی سران سیاسی بین تجمع کنندگان
- فراهم آوردن امکانات ارتباطی و خبررسانی از جمله دسترسی به اینترنت
- برق رسانی(جهت استفاده از وسایل الکترونیکی) و نورپردازی
- حضور گروه های محبوب موسیقی بین معترضین و اجرای کنسرت های خیابانی جهت تقویت روحی
- تشکیل کمیته ای جهت حفظ امنیت مردم
اینو هم بگم که تجمعات مردم اوکراین زیر برف برگزار میشد و با آتیش و پتو خودشونو زنده نگه میداشتن! حالا ما باید برای تدارک این تمهیدات ضروری چی کار کنیم؟ به نظرم تنها راه پیش گرفتن شیوه ی مهاجرین و انصاره یعنی هر کی به قدر وسع و توان و تخصصش هر چیزی که میتونه رو فراهم کنه و مهم تر از همه خودخواه نباشیم یا دنبال آشنا نگردیم. همه با هم خواهر و برادریم. کمیته ی امنیتی هم خیلی مهمه که کم و کیف تشکیلشو واگذار میکنیم به رئیس جمهور موسوی.
4) پیشنهاد میکنم برای هر یک از هموطنان که مقدور هست توو تجمع تهران شرکت کنه و دیگران هم با اعتصاب یا پخش اخبار قیام تهران با انقلاب سبز همراه بشن.
5) یه روحیه ای قبل از 22خرداد88 داشتیم که باید باز به یاد بیاریم: تا آخرین لحظه تمام تلاشمونو میکردیم تا حتی یه نفر دیگه رو با خودمون همراه کنیم، از رای هیچ کس به سادگی نمی گذشتیم با این توجیه جنتی سان که قلیل اند یا بی اهمیت هیچ شخص یا گروهیو حذف نمیکردیم. علاوه بر این ها سعی داشتیم از طرفداران ا.ن هم بزنیم و موفق هم میشدیم که حالا اگه به موسوی هم رای نداد حداقل تردیدی توو دلش ایجاد میکردیم که به ا.ن هم رای نده و مثلاً به دبیر مجمع تشخیص مصلحت(ارزششو نداره حتی اسمشو بیارم مردک بزدل نون به نرخ روز خور) رای بده یا رای سفید بده. الانم باید خودی ها رو متقاعد به موندن توو خیابون کنیم و سعی کنیم طرفداران نظامو هم اگه همراه نمیشن با مباحثه و حتی استهزاء(مسخره کردن) از شدت طرفداریشون کم کنیم تا منفعل باشن. موفقیتمون مشروط به انسجام و همبستگی برای موندن توو خیابونه، امسال تا الان صبر کردیم از الان مقاومت کنیم.
1) شخصاً بر من حجت تمام شد؛ هر کاری که کردیم یا نکردیم الان داور سوت زده و ما رو به ضربات پنالتی فرا خونده. فرا احمقانه ست اگه در این مرحله کنار بکشیم و حاصل تلاش 2 ساله ای رو که با خون دوستامون به دست اومده بر باد بدیم. فراموش نکنیم که پنالتی اولو گل کردیم و "تماشاگرا" هم که خیلی وقته طرف ما هستن.
2) گرچه هنوز شرایط حضور در خیابان به طور کامل محقق نشده اما شرایط فوق العاده استثنایی و خوبی هم (به علت اشتباهات تاکتیکی نظام در مواجهه با قیام های عربی منطقه) به وجود اومده. به عینه دیدن عدم ثبات هیچ دیکتاتوری با هر حیله و نیرنگی، شور و شوق و اعتماد به نفس رو به ما برگردونده و ترس و ضعف رو به اقتدارگرایان اما مهم تر از این ها درسی هست که باید از مصر و تونس به تجربه های ناب خودمون اضافه کنیم: علت پیروزی یک قیام حضور پرشمار نیست بلکه تداوم حضوره. اگه 10هزار نفر روز و شب به طور مداوم و پیوسته توو خیابون بمونن بسیار مؤثرتره تا این که 10میلیون نفر ساعت 3 بیان تظاهرات اما ساعت 6 برگردن خونه شون! ما الان همه چیو به دست اوردیم به جز پیروزی نهایی، الان وقتشه که قدم آخرو برداریم نه پیشتر و نه پستر.
3) نخستین نشانه های موفقیت حداقل از هفته ی دوم حضور شبانه روزی در خیابان بروز میکنه. حضور مستمر در خیابان تنها در صورتی میسره که تمهیدات لازم فراهم بشه. می تونیم از انقلاب نارنجی اوکراین درس بگیریم: نامزد معترض به انتخابات ریاست جمهوری از مردم برای تجمع اعتراضی دعوت میکنه اما دولت وابسته به روسیه ضمن غیرقانونی اعلام کردن تظاهرات جناح رقیب، معترضینو تهدید به برخورد شدید میکنه. روز اول بیشتر از چند هزار نفر جمع نمیشن اما به خاطر استمرار حضور همین عده، هفته ی بعد تعداد تجمع کنندگان به بیش از 2میلیون نفر میرسه. (مردم تهران اگه وقتی اومدن خیابون به خونه برنگردن بعد از یکی دو روز سایر معترضین که کم جرأت تر بودن و بعد از دو سه روز عده ی زیادی از مردم سایر شهرها هم بهشون ملحق خواهند شد، همون اتفاقی که در مصر و اوکراین افتاد.) نهایتاً تداوم تجمع روز افزون معترضین، کمیسیون انتخاباتی اوکراینو مجبور به اعلام ابطال انتخابات میکنه اما برای این حضور چند هفته ای شبانه روزی صدها هزار نفر از مردم در خیابان تمهیدات ویژه ای تدارک دیده شده بود:
- توزیع مواد غذایی و آشامیدنی از منابع موجود به صورت انبوه بین تجمع کنندگان
- توزیع چادر بین معترضین جهت اسکان شبانه
- تدارک امکاناتی جهت حضور و سخنرانی سران سیاسی بین تجمع کنندگان
- فراهم آوردن امکانات ارتباطی و خبررسانی از جمله دسترسی به اینترنت
- برق رسانی(جهت استفاده از وسایل الکترونیکی) و نورپردازی
- حضور گروه های محبوب موسیقی بین معترضین و اجرای کنسرت های خیابانی جهت تقویت روحی
- تشکیل کمیته ای جهت حفظ امنیت مردم
اینو هم بگم که تجمعات مردم اوکراین زیر برف برگزار میشد و با آتیش و پتو خودشونو زنده نگه میداشتن! حالا ما باید برای تدارک این تمهیدات ضروری چی کار کنیم؟ به نظرم تنها راه پیش گرفتن شیوه ی مهاجرین و انصاره یعنی هر کی به قدر وسع و توان و تخصصش هر چیزی که میتونه رو فراهم کنه و مهم تر از همه خودخواه نباشیم یا دنبال آشنا نگردیم. همه با هم خواهر و برادریم. کمیته ی امنیتی هم خیلی مهمه که کم و کیف تشکیلشو واگذار میکنیم به رئیس جمهور موسوی.
4) پیشنهاد میکنم برای هر یک از هموطنان که مقدور هست توو تجمع تهران شرکت کنه و دیگران هم با اعتصاب یا پخش اخبار قیام تهران با انقلاب سبز همراه بشن.
5) یه روحیه ای قبل از 22خرداد88 داشتیم که باید باز به یاد بیاریم: تا آخرین لحظه تمام تلاشمونو میکردیم تا حتی یه نفر دیگه رو با خودمون همراه کنیم، از رای هیچ کس به سادگی نمی گذشتیم با این توجیه جنتی سان که قلیل اند یا بی اهمیت هیچ شخص یا گروهیو حذف نمیکردیم. علاوه بر این ها سعی داشتیم از طرفداران ا.ن هم بزنیم و موفق هم میشدیم که حالا اگه به موسوی هم رای نداد حداقل تردیدی توو دلش ایجاد میکردیم که به ا.ن هم رای نده و مثلاً به دبیر مجمع تشخیص مصلحت(ارزششو نداره حتی اسمشو بیارم مردک بزدل نون به نرخ روز خور) رای بده یا رای سفید بده. الانم باید خودی ها رو متقاعد به موندن توو خیابون کنیم و سعی کنیم طرفداران نظامو هم اگه همراه نمیشن با مباحثه و حتی استهزاء(مسخره کردن) از شدت طرفداریشون کم کنیم تا منفعل باشن. موفقیتمون مشروط به انسجام و همبستگی برای موندن توو خیابونه، امسال تا الان صبر کردیم از الان مقاومت کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر